21.3.12

Ανακύκλωση, δεντροφυτέυσεις και ενεργειακοί λαμπτήρες. Είναι καλά... Είναι όμως αρκετά;

Μην παρεξηγηθώ. Το κίνημα της ανακύκλωσης, έχει προσφέρει τα μέγιστα στον πλανήτη και στην οικολογική συνείδηση των πολιτών. Για τις δεντροφυτεύσεις, δεν το συζητάμε και οι ενεργειακοί λαμπτήρες, αν και απαιτούν και « ενεργειακή» τσέπη, έχουν βάλει και αυτοί τα δυνατά τους.

Εντούτοις, κατά πόσο είναι τελικά αυτά αρκετά; Μήπως για ακόμη μια φορά βλέπουμε, σαν πολιτεία, το δένδρο και χάνουμε το δάσος; Φοβάμαι πως ναι. Γιατί ενώ από την μια τρέχουμε να συνδράμουμε, με τους παραπάνω τρόπους, σε όλα τα δεινά που εξαιτίας υμών, βρήκαν τον πλανήτη μας, από την άλλη αδιαφορούμε σαν πολιτεία ή μάλλον εθελοτυφλούμε, απέναντι στο εγκληματικά μεγάλο ζήτημα των φυτοφαρμάκων και την κάκιστη επίδραση τους στο περιβάλλον αλλά και στην υγεία μας.

Αλλά ας γίνω πιο συγκεκριμένη. Το επιφανειακό έδαφος είναι ένα μείγμα οργανικών και ανόργανων υλικών που αποσυντίθεται ή σχηματίζει σύμπλοκα χημικά οξέα νερού, αέρα και μικροοργανισμών. Δηλαδή με πιο απλά λόγια, το έδαφος είναι ένα ανοικτό περιβαλλοντικό τμήμα που βρίσκεται σε συνεχή ανταλλαγή με την ατμόσφαιρα, την υδρόσφαιρα και την βιόσφαιρα. Κάτι σαν την ανθρώπινη επιδερμίδα. Είναι λοιπόν σαφές πως ότι ρίχνουμε στο έδαφος, επιστρέφει με μαθηματική ακρίβεια στο πιάτο μας.

Φυσικά υπάρχει κι ο αντίλογος. Τα καλλιεργήσιμα εδάφη είναι πάρα πολύ λίγα, ο πληθυσμός που πρέπει να τραφεί από αυτά, αναλογικά είναι τεράστιος, οπότε που καταλήγουμε; Στα χημικά βελτιωτικά του εδάφους (λιπάσματα) και στα φυτοφάρμακα, πίσω από τα οποία, κρύβονται οι φαρμακοβιομηχανίες με τα «κατοχυρωμένα» από τις κυβερνήσεις συμφέροντα και τον χορό εκατομμυρίων τους.
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων στο έδαφος είναι περισσότερο κάτι σαν συμφωνία με τον διάβολο για το ίδιο, παρά φροντίδα και επένδυση σε επαγγελματικούς πόρους όπως πολλοί πιστεύουμε.Στη περίπτωση των λιπασμάτων, το έδαφος εμπλουτίζεται με θρεπτικά στοιχεία για τα φυτά κάτι που όμως έχει σαν αποτέλεσμα την σταδιακή μείωση της οργανικής του ύλης και της γονιμότητας του εν τέλει.Παρόμοια προβλήματα δημιουργούν τα φυτοφάρμακα, των οποίων η συσσώρευση σε γεωργικές εκτάσεις προκαλεί τοξικά φαινόμενα στους μικροοργανισμούς του εδάφους, οι οποίοι με την σειρά τους , το εκφυλίζουν ποιοτικά. Να λοιπόν γιατί δεν μας φθάνουν τα καλλιεργήσιμα εδάφη. Είναι απλό. Κι όσον αφορά το πως αυτά τα δηλητήρια καταλήγουν στο πιάτο μας; Μέσω του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα. Για όποιους δεν το γνωρίζουν, τα υπόγεια νερά μας, είναι πολύ περισσότερο ευαίσθητα σε κάθε μορφής ρύπανση, λόγω της μειωμένης , εκ των συνθηκών που τα διέπει, ικανότητας τους να αυτοκαθαρίζονται. Η εντατική χρήση χημικών λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση των νιτρικών αλάτων στον υπόγειο υδροφόρο ορίζοντα, κάτι που είναι πολύ επικίνδυνο για τον άνθρωπο και όλους τους ζωικούς οργανισμούς.

Και φθάνουμε στο δια ταύτα. Υπάρχουν λύσεις που θα μπορούσαν να συντελέσουν, αν όχι στην εξάλειψη, τουλάχιστον στην μείωση αυτών των ρυπογόνων παραγόντων στον πλανήτη και στην ζωή μας; Είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε εμείς; Είναι κάτι που πρέπει να κάνει η πολιτεία;

Κατ’ αρχήν να διορθώσω τον εαυτό μου. Εμείς μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, εμείς είμαστε η πολιτεία. Το μόνο που χρειαζόμαστε εμείς είναι να αντιληφθούμε την δύναμη μας όταν «βρισκόμαστε στο εμείς», όπως τότε το 1821, μας προέτρεπε ο στρατηγός Μακρυγιάννης.
Αυτά που μπορούν και πρέπει να γίνουν είναι πολλά. Ενδεικτικά αναφέρω:

-Κατάρτιση των αγροτών μας.(Δυστυχώς οι περισσότεροι από αυτούς κάνουν αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων αγνοώντας τις συνέπειες στους ίδιους και στο περιβάλλον.)

-Κίνητρα για βιολογικές καλλιέργειες και προώθηση του προϊόντος στην αγορά με όριο ανώτερης τιμής πώλησης, έτσι ώστε τα βιολογικά προϊόντα να είναι προσιτά σε όλους.( Και κυρίως, αληθινά βιολογικά.)

-Πρόνοια για καθαρισμό των ήδη μολυσμένων εδαφών και επαναφορά τους στις καλλιεργήσιμες εκτάσεις.

-Αυστηρά πρόστιμα και λουκέτα σε φαρμακοβιομηχανίες,βιομηχανικές εγκαταστάσεις και βιοτεχνίες που ρυπαίνουν τα εδάφη και τον υδροφόρο ορίζοντα μας, ανεξέλεγκτα, αλόγιστα, με το θράσος της ατιμωρησίας τόσων χρόνων.

Ίδρυση ειδικού κλιμακίου ελέγχου( πράσινη αστυνομία), που με συνεχείς δειγματοληψίες θα συντελέσει στον περιορισμό των παρατυπιών από τους αγρότες και τις εταιρείες.( Κάτι τέτοιο μπορεί να φαντάζει ασύμφορο οικονομικά, αλλά δεν είναι, μπροστά στο όφελος ενός δομημένου συστήματος καλλιέργειας και σωστής διαχείρισης της γεωργίας μας.)

Τέλος, αυτό που απαιτείται για να γίνουν όλα τα παραπάνω πραγματικότητα, δεν είναι παρά η δική μας επιμονή, επαγρύπνηση και μαχητικότητα. Μόνο έτσι κερδίζονται οι αγώνες και αποκτώνται τα δικαιώματα. Γιατί ας μην ξεχνάμε πως και η ανακύκλωση και οι δενδροφύτευση και ο καθαρισμός των παραλιών μας και οι ενεργειακοί λαμπτήρες και τα πράσινα σπίτια, βοηθούνε τον πλανήτη μας, αλλά έγιναν γνωστά σε εμάς από οργανώσεις που είναι μέρος του συστήματος.

Γιατί ποτέ δεν οργανώθηκε μια ομάδα, να πάει να καθαρίσει τα λύματα από τα εργοστάσια; Ή να ελέγξει την εφαρμογή ενός φυτοφαρμάκου από έναν αγρότη;

Απλώς διερωτώμαι…

Μαρία Α.